വെളുത്ത പൂവ്

കണ്ണുകൾ കൂട്ടിയടച്ച്
ഇരുട്ടിനെ കാവലിരുത്തി
നിഴലുകൾ ഓടിയൊളിച്ചു
തേയ്ച്ചുമായ്ക്കാനാവാത്ത സ്വപ്നത്തിന്റെ നിറഞ്ഞ കാവൽക്കാരനായി ഞാൻ
വൈകൃത രൂപങ്ങൾ രൂപങ്ങൾ നെഞ്ചത്തിരുന്ന് നൃത്തം ചവിട്ടി തിമർത്തിറങ്ങുമ്പോൾ
വളഞ്ഞ ഗോവണികൾ
നിലക്കാതെ ഉയർന്നു യർന്ന് അതിന്റെ അറ്റത്തിരുന്നു ഞാൻ
വിയർക്കുന്നൂ ….
വിറയ്ക്കുന്നൂ….
ഓടി കയറിയ ചിതൽ പുറ്റുകൾ പാദങ്ങളിലൂടെ തലയിൽ എത്തിയപ്പോൾ
എന്റെ ശബ്ദം നിലച്ചു…
ശ്വാസം നിലച്ചു…
ഭീകര സ്വപ്നത്തെ പിടിച്ചു കെട്ടാനാവാതെ ഞാൻ ഉറങ്ങുമ്പോൾ
പുറത്തെവിടെയോ
ഇരുട്ടിന്റെ അന്ത്യയാമങ്ങൾ വിരിയിച്ച വെളുത്ത പൂവ്
മഞ്ഞുകണത്തെ തട്ടി തെറിപ്പിച്ച്
കൺതുറക്കുന്നൂ…